De eerste week

Dinsdag de pups nog niet gewogen. Ze zijn er net en normaal vallen ze de eerste vierentwintig uur wat af. Schoonmaken moet natuurlijk wel, alhoewel... de kist is nog steeds hartstikke schoon!

De ochtend na de bevalling moet ze samen met de andere honden voor de eerste keer weer mee naar buiten. Kaya met halti - we nemen geen enkel risico- heeft een enorme borstel over haar hele rug. Uiteraard staan alle honden direct bij haar om haar van alle kanten te beruiken. Normaal joelt Kay uitbundig als ze naar buiten gaat om te eten. Dat was nu niet het geval. Per dag wordt het geborstel minder. Na vijf dagen is het helemaal weg en... het gejoel is weer ouderwets terug!

Kat Galopine kwam bij ons als kitten van negen weken. Vanaf het moment dat ze in huis was moesten we Kaya binnenshuis aan de HFB houden omdat ze direct ging jagen op het onbekende kitten. Na drie weken beschouwde ze Galopine als onderdeel van de roedel. Toen was het jaagprobleem voorbij en nu krijgt Pine hooguit een lik of een (zachte) poot op haar kop. De eerste keer na de bevalling dat ze Galopine ziet krijgt ze inderdaad een poot op haar kop en verder gebeurt er niets. Hetzelfde geldt voor haar grote vriend Doerak; deze krijgt op de trap bij het naar buiten gaan een lik over zijn kop. Weer een zorg minder voor ons, maar we letten er evengoed wel op, dat de katten niet op de puppiekamer komen!

Eind van de dag komt er onverwacht bezoek en dat is iemand die Kaya maar twee keer heeft gezien. Kaya lag in de kist en had een dusdanige uitdrukking in haar ogen, dat ik haar maar stevig vast heb gehouden.

Woensdag de pups gewogen en alles is aangekomen. Twee pups zelfs 50 en 70 gram! Kaya heeft ruim voldoende melk, dus het ziet er niet naar uit dat we hoeven te flessen. Dan de eerste visite, deze mensen kent Kaya wel. Dit keer doe ik haar tevoren de halti en halsband om en heb ik haar aan de lijn. Als ze de kamer binnenkomen kwispelt ze heftig en gaat naar ze toe. Ze krijgt haar aandacht en Joska gaat met haar naar de kist. Ze bukt en pakt er een pup uit. Kay blijft vrolijk zwaaiend naast haar staan, wel alert, maar niet kwaadaardig. De halsband en halti af en alles gaat keurig. Joska kan zonder problemen de pups oppakken. Kaya is voorbeeldig en erg braaf (we zijn weer trots!).

De kleine oren staan al en zitten niet tegen de kop geplakt. Na een dag staan de oren naar opzij/omhoog gericht. Een reutje (de tweede) begint grijs te worden.

De eerste dagen zie je heel goed hoe ze op hun neus werken en ook... hoe ongecoordineerd dat nog is. Als ze verkeerd 'richten' na het ruiken worden ze behoorlijk boos!

Na vier dagen dacht ik 's morgens bij het wegen en schoonmaken dat ik spleetjes zag bij de oogjes. Maar dat kan niet, veel te vroeg dus dat moet echt verbeelding zijn. En wat zegt Arjen 's middags; "de ogen worden al spleetjes!" Elke avond gaan we even bij Kaya zitten voor we slapen. Die avond was het toch wel duidelijk te zien; echt spleetjes.

Bij alle andere (Groenendaeler)pups zagen we de staartjes altijd fanatiek trillen bij het drinken. Deze pups houden hun staart veel lager als ze 'aangeplugd' liggen en er zit minder beweging in de staartjes. Neem je een pup op en houdt 'm op z'n rug, dan klapt het staartje direct naar binnen. Overigens gaat dat wel makkelijk als ze slapen, maar als ze wakker zijn wordt er luid geprotesteerd.

Als de pups geeuwen kun je het profiel van de tanden en kiezen al zien. Intussen blijft Kaya erg proper op de pups, zichzelf en de werpkist. Het schoonmaken en ontsmetten is elke keer weer een fluitje!

Donderdag verveelde Kaya zich blijkbaar en heeft de inhoud uit doosjes (schroeven) gegooid om het kartonnen doosje op te kunnen eten. Kaya is altijd een echte kartonjunk geweest. Een lege wcpapierrol is voor haar je van het!

Van Joska en Jan Willem kregen we vier prachtige prints, op elke print een pup. In kleur en op A4. De foto's op een lange plaat geprikt om de nieuwe en nog kale puppiekamer 'op te leuken'. De volgende middagdag: alleen nog de print van Olibrius, de rest is verdwenen. Zal Kaya wel weer gekleurd poepen morgen! Die laatste print heb ik uiteraard maar weer meegenomen.

Verder is het heel raar om voor het eerst sinds we Kaya hebben met z'n 2en op pad te gaan. Ook in huis is het vreemd zonder Kaya om ons heen; we hoeven nu niet na te denken over wat het eerst mee naar de kamer of keuken, voor en na het eten. We kunnen gewoon dingen op tafel laten staan of liggen (post van tafel jatten en in no time naar binnen werken kan ze erg goed). Dan merk je pas weer hoe aanwezig de dame eigenlijk altijd is!